Þá erum við aftur komin til Addis. Það er eiginleg alltaf gott að koma hingað. Uppábúin rúm á gestahúsinu. Allt hreint og fínt, ekkert stöðugt ryk og hitastigið talsvert þægilegra. Það er reyndar kalt hér á morgnana og kvöldin núna en við erum með ofn í íbúðinni svo það er allt í lagi. Sólin skín á daginn og þá hlýnar.

Síðasti mánuður hefur einkennst af pensilín inntöku og tilheyrandi veikindum sem enn eru ekki alveg á enda. Síðast þegar við vorum í Addis var ég veik allan tímann og var enn ekki góð þegar við komum til Voító. Ég endaði á að fara á pensilín þar sem ég var svo slæm í lungunum og með ljótan hósta. Það sama átti við um litlu strákana. Margrét Helga og Jóel urðu bæð alveg hundlasin í Voító og enduðu líka á pensilíni. Það er ekki gaman að vera með hita þegar lofthitinn er 40°eða meira, vonlaust að reyna að kæla líkamann niður. En þau jöfnuðu sig nú öll og ég líka eða að minnsta kosti í smá stund. Pensilínið fer svo illa í mig. Ég var svo slöpp og þreytt af því og fékk svima og ógleði svo ég var mjög fegin þegar ég gat hætt að taka það. En Adam var ekki lengi í Paradís. Ég var búin að vera alveg frísk í þrjá daga þegar við fórum til Jinka og fyrsta kvöldið þar fékk ég hita, alveg upp úr þurru. Ég var strax skárri aginn eftir en var svona hálfdrusluleg í nokkra daga. Svo komum við aftur til Voító og þá tók ekki betra við. Eina nóttina fyrir svona viku síðan, þá vaknaði ég við alveg skelfilegan verk í handleggnum. Ég ætlaði að reyna að hrista þetta af mér en á endanum varð ég að far fram og hugsaði mér að taka verkjalyf til að geta sofnað. Þegar ég kom fram og kveikti ljósið sá ég hvers kyns var. Ég var ss. Með pínu ogguponsu sár á þumlinum sem hafði komist svona heiftarleg sýking í. Fingurinn var stokkbólginn og eldrauður og frá honum lá rauð rák upp undir handarkrika. Það fyrsta sem mér datt í hug var Alfreð vinnumaður í Emil í Kattholti því svona var því lýst í bókinni þegar hann fékk blóðeitrun. Svo þá var bara að byrja á nýjum skammti af pensilíni, þriðji skammturinn á tveimur mánuðum. (ég fékk líka slæma sýkingu í október þá í fótinn þannig að ég gat ekki gengið). Maginn á mér er búinn að fá yfir sig af pensilíni og ég er fegin að þetta er búið í bili. En ég þakka Guði fyrir að við höfum aðgang að þessum lyfjum. Maður veit ekki hvað hefði getað gerst hefði ég ekki strax tekið pensilín þarna um nóttina. Núna erum við krakkarnir hress en Kristján er búinn að vera hundlasinn frá því á laugardag. Hann fór samt að kenna á Seminarinu í gær og í dag og er eitthvað að skríða saman. Ég vona bara að við getum verið frísk yfir jólin. Við ætlum að vera hér núna til 18. Des. fara þá í fjóra daga til Awasa og vera svo hér um jólin. Við förum svo líklega aftur suðureftir á milli jóla og nýjárs.

Krakkarnir eru komin í skólann aftur og alsæl að venju. Bekkurinn hans DagbjartsElí er að fra að sýna jólasöngleik núna í vikunni. Við vorum með lögin á kasettu heima svo hann er búinn að læra allt saman, eða svona það helsta allavega, og er alveg rosalega spenntur. Ég held ég sé ekki minna spennt að fara að sjá hann! Þetta á eftir að verða alveg hrikalega krúttlegt. Svo eru allskonar jólapartý og allt mögulegt um að vera í skólanum. Margrétar Helgu og Jóels bekkur tekur þátt í tónleikum. Svo er líka ýmislegt um að vera í norræna samfélaginu. Aðventumorgunverður á hverjum sunnudegi, julespill á Mekanissa, jóleikrit sem allir taka þátt í. Þá er sett upp fjárhúsog allir fá hlutverk. Þá er jólafrásagan lesin í bundnu máli og söngvar sungnir og það er meira að segja lifandi asni. Venjulega er er Jesúbarnið leikið af yngsta kristniboðabarninu en í ár er enginn með svona pínulítið barn svo það verður stór dúkka í staðinn. Davíð Ómar var Jesúbarnið fyrir tveimur árum og við Kristján, María og Jósef. Þetta er alveg æðislegt og kemur manni svo sannarlega í jólaskap.

Svo verða æfðir jólakórar fyrir guðsþjónustuna hér á aðfangadag. Bæði barna og fullorðins. Í ár stjórna ég bara barnakórnum þar sem það er annar tónlistarkennari hér líka sem tekur að sér fullorðins kórinn. Ég er mjög fegin því. Ekki svo oft sem ég hef fengið bara að vera í í kór síðan við komum hér út.

Kristján er að kenna á Seminarinu, seinni tvær vikurnar af námskeiðinu sem hann var að kenna síðast þegar við vorum hér. Við Davíð Ómar erum tvö heima og höfum það hugglegt saman. Við vorum nú eitthvað búin að baka að smákökum og svoleiðis í Voító en við ætlum aðeins að bæta við. Piparkökurnar voru bakaðar og skreyttar í Voító og rétt svo lifðu ferðina til Addis. Það voru einhverjar sem brotnuðu en þær eru alveg jafngóðar á bragðið. Piparkökuhúsið ætlum við að gera hér. Tók ekki sénsinn á að fara að ferðast með það þessa 600 km á misgóðum vegum! Krakkarnir voru búin að vera á fullu að búa til jólakort til nánustu ættingja sem send verða út fljótlega og skila sér vonandi. Þau voru mjög spennt að byrja á jólaundirbúningnum. Við komum frá Jinka 28. Nóvember og það fyrsta sem þau spurðu um þegar við renndum í hlað í Gisma var: „Meigum við núna hlusta á Jóla- Ladda?"

Segi það í bili

Læt vonandi heyra frá mér fljótlega aftur.

„Hann veitir kraft hinum þreytta og gnógan styrk hinum þróttlausa. Ungir menn þreytast og lýjast og æskumenn hníga en þeir sem vona á Drottinn fá nýjan kraft, þeir fljúga upp á vængjum sem ernir. Þeir hlaupa og lýjast ekki, þeir ganga og þreytast ekki."

                                                                                                                  Jesaja 40: 29- 31

Starfið í Gisma gengur vel og við höfum fengið að upplifa mikla blessun núna undanfarið. Nýlega var kosin ný safnaðarstjórn sem við erum mjög ánægð með. Einn daginn komu nokkur úr söfnuðnum að máli við Kristján því þau vildu reyna að ná með fagnaðarerindið til fleira fólks í Voítódalnum. Kristján fór svo með þeim einn sunnudag og heimsótti tvö þorp hinum megin við fjallið. Konurnar höfðu sett saman lítinn kór og svo fóru þau til að tala við fólkið, uppörva þá kristnu og til að reyna að ná til fleiri. Vikuna á undan hafði Aseffa sem er evangelistalærlingur í Gisma, dvalið á þessum stöðum og verið með fólkinu.

Filló og Aseffa eru tsemaimenn sem eru komnir tilbaka eftir nám. Sirpa er ein af kristnu konunum í Gisma. Þessi þrjú hefur Guð kallað til að starfa meðal barnanna í Gisma. Þau komu til mín og sögðust vilja vera með í barnastarfinu. Þau túlka fyrir mig þegar ég tala við börnin og þegar ég er í burtu sjá þau um starfið. Fyrir mér er þetta stórkostlegt bænasvar. Frá því að við komum fyrst til Voító hef ég beðið fyrir því að Guð kallaði fólk til starfa meðal barnanna í Gisma. Ég hafði miklar áhyggjur af að enginn myndi taka við starfinu þegar við færum heim næsta sumar en svo gaf Guð mér frið fyrir því að hann myndi sjá um þetta og nú hefur hann sent þetta fólk.

Meira má lesa um þetta í næsta tölublaði Kristniboðsfrétta sem allir geta gerst áskrifendur að án endurgjalds (sjá http://www.sik.is/)

Fleiri fréttir af krökkunum:

Jóel var ekki fyrr búinn að póstleggja ástarbréf með bónorði til Júlíu vinkonu sinnar í Svíþjóð þegar hann skrifaði annað eins bréf til Sigrid Helene vinkonu Margrétar Helgu hér úti. Hún þurfti smá umhugsunartíma (svona hálftíma eða svo) en ákvað svo að slá til svo það var brúðkaup hér á laugardaginn!! Hann sagðist einu sinni ætla að eignast margar mömmur, átti við eiginkonur, svo hann fengi mörg börn! Það læra börnin það sem þau sjá í kringum sig. Í Voító eiga karlarnir jú fleiri en eina konu!

Eitt sinn þegar við sátum í bílnum komst eitthvað til tals þetta með Habesha (Eþíópa) og Ferenge (útlendiga) Ég spurði Jóel:"Hvort ert þú habesha eða ferenge?" Jóel:"Mamma þetta er allt of erfið spurning, ég get ekki svarað þessu."

Þetta er nú það sem er dæmigert fyrir mörk TCK (Third Cultural Kids) eins og það kallast þau vita ekki alveg hvar þau tilheyra, eru einhversstaðar mitt á milli. Dagbjartur Elí var hins vegar alveg með það á hreinu að hann væri habesha (Eþíópi) og Margrét Helga lagði áherslu á það að hún væri sko ferenge (útlendingur)!  Þá vitið þið það!

 Nú fer Addisdvöl að ljúka í bili. Við leggjum í hann til Arba Minch á laugardaginn og verðum svo koin til Voító á sunnudag.

Núna kemur með okkur kennari frá Bingham sem er yfir heimaskólanum (Homeschool coordinator) og ætlar að hjálpa mér aðeins með kennsluna. Hún verður hjá okkur í viku. Það verður gaman. Við komum svo aftur til Addis í kringum 6. des svo krakkarnir geti tekið þátt í jólaverkefnum í skólanum og Kristján klárar að kenna námskeiðið sem hann er að kenna á Seminarinu. Hvort við verðum svo i Addis eða í Awasa um jólin erum við ekki alveg búin að ákveða. Það verður ekkert frí ef við erum í Voító þannig að við verðum ekki þar um jólin en verðum þar um áramótin.

Það er því ekki við neinu bloggi að búast alveg næstu vikurnar en þangað til bið ég ykkur Guðs blessunar

Jæja, þá er þetta sumarfrí á enda. Við leggjum af stað héðan kl. 4:30 í fyrramálið, förum í loftið kl. 7:40, bíðum 10 tíma á Heathrow og lendum svo eftir næturflug, í Addis kl. 8:10 að staðartíma á föstudagsmorgun. (5:30 að íslenskum tíma). Þetta verður langt og strangt ferðalag en við vitum að englar Guðs vaka yfir okkur á leiðinni og margir sem biðja fyrir okkur.  Þetta er búið að ver ayndilsegt sumar og hlökkum til að takast á við komandi ár.  Það eru auðvitað blendnar tilfinningar við að vera að fara, alltaf jafnerfitt að kveðja, en nú er þetta ekki langur tími, verðum komin heim aftur um mitt næsta sumar.

Það er búið að vera mikið að gera þessa síðustu viku. Við héldum afmælisveislu fyrir krakkana á föstudaginn, svaka fjör, í kristniboðssalnum því það er víst ekki hægt að stóla á veður hér á Íslandi. Þetta var afmælisdagur Margrétar Helgu en hún var svo elskuleg að leyfa bræðrunum að eiga veisluna með sér því þeir eiga aldrei afmæli á Íslandi. Á laugardaginn hittust svo systkini mömmu ásamt afkomendum og var það svaka fjör líka. Svona mætti lengi telja, alls kona hittingur með vinum og ættingjum.

En nú höldum við af stað til Eþíópíu  á ný. Þið megið muna eftir okkur í bænum ykkar, ferðin, skólinn hjá krökkunum starfið í Woító, já allt sem er framundan.

Drottinn blessi ykkur!

Bara smá fréttir af okkur.

Við erum búin að eiga alveg yndislegt sumarfrí hér heima og höfum náð að slaka vel á og uppbyggjast bæði andlega og líkamlega. Nú fer að styttast í brottför á ný og eigum við bókað flug út 20. ágúst og erum bara farin að verða tilbúin að takast á við þetta síðasta ár í bili.

 Það sem stendur upp úr hjá mér eftir þetta sumar að ég hef fengið að uppbyggjast og uppörvast í trúnni, eitthvað sem ég þurfti mjög á að halda. Við áttum góða daga á Löngumýri með kristniboðsvinum og svo fékk ég gott tækifæri til að syngja með Gospelkór Reykjavíkur, æfingar, brúðkaupið hans Sigga Bjarna og síðast en ekki síst tónleikar með André Crouch í Kirkjulækjarkoti núna um verslunarmannahelgina- stórkostlegt hreint út sagt og ég á eiginlega bara ekki orð tið að lýsa því!

Við höfum líka haft góðan tíma með vinum og fjölskyldu þó svo að margir hafi verið á flakki vegna sumarfría og enn einhverjir sem við höfum ekki náð að hitta. En nú er ekki svo langt þangað til við komum aftur til að vera og þá verður tími til að endurnýja gömul kynni.

Við erum búin að fara í sumarbústað tvisvar, skruppum í Skóginn um verslunarmannahelgina þar sem ég (meðal annarra) hljóp í skarðið fyrir Keith Reed,  sá um barnakór sem var bara mjög gaman, fórum eins og áður sagði á Löngumýraramót og bara margt fleira. Krakkarnir hafa unað sér vel, notið þess að fá að vera með ömmum og öfum og frændsystkinum, farið í bíó, leikhús, Húsdýragarðinn og svo mætti áfram telja.

Veðrið er búið að vera frábært, gott fyrir okkur Afríkubúa sem erum vön hitanum, það á eftir að verða spennandi að upplifa vetur hér aftur!

Verið Guði falin!

"Verið ávalt glaðir í Drottni, ég segi aftur, verið glaðir!" Fil.4:4

23. apríl

Það er farið að líða alltaf lengra og lengra á milli þess sem ég skrifa svo ég ætla ekkert að vera að afsaka neitt eða lofa neinu fögru. Það er bara svona. Mikið að gera og mikil ferðalög, lítið um netsamband og svo framvegis.

Ég vil byrja á að þakka fyrir góðar kveðjur á síðuna. Það er alltaf uppörfandi þótt það sé bara stutt kveðja að fá smá lífsmark frá vinum og vandamönnum. Það má líka alltaf senda okkur tölvupóst bara muna engin stór sköl eða viðhengi eða fjöldapóst því þá stíflast allt hjá okkur.

Það hefur gengið á ýmsu síðan ég skrifaði síðast. Það sem hefur kanski sett mestan svip á síðustu vikur er að við lentum í bílslysi. Þ.e. við lentum í að keyra á komu þegar við vorum á leiðinni til Woító eftir nokkra frídaga í Jinka. Ég hef oft hugsað að það sé eiginlega ekki spurning hvort heldur hvenær þetta myndi gerast því það er fólk allsstaðar og það er eins og fólkið hér skynji ekki hættuna sem stafara af bílum, hvort sem það er að keyra þá, sitja sem farþegi eða gangandi vegfarandi. Fyrstu viðbrögðin voru auðvitað að ahuga hvort það væri í lagi með konuna. Að sjálfsögðu fylktist fólk að úr öllum áttum og þegar svona gerist verða viðbrögð fólks svo ofsafengin hér. Ég held að það hafi sjokkerað krakkana mest hvað fólkið í kring var æst og reitt. M.a. var maður sem beindi boga að Kristjáni og margir voru tilbúnir með grjót í höndunum. Það er næstum eins og fólk skilji ekki að þetta var slys og ekki gert með ásetningi. En við tókum konuna upp í bílinn og keyrðum með hana beina leið aftur til Jinka á spítalann þar sem Sverrir Ólafsson (sonur Jóhannesar Ólafssonar kristniboðslæknis) læknir tók á móti okkur. Hann skoðaði konuna og í ljós kom að hún var algjörlega ósködduð, ekki ein skráma. Við lofum Guð fyrir það og lítum á það sem hreint kraftaverk. Við gistum svo bara aftur í Jinka. Kristján keyrði svo konuna heim ásamt Sverri og tveimur lögreglumönnum. Kristján þurfti auðvitað að gefa skýrslu um það sem gerðist. Ég var með krakkana á gestahúsinu í Jinka og þau voru dáldið óróleg, sérstaklega Margrét Helga sem hélt að einhver ætlaði að gera pabba eitthvað ill. Kristján kom svo loks til baka eftir að hafa farið með konuna heim til sín og sagði þá Margréti Helgu að hann hefði hitt aftur manninn sem beindi boganum að okkur og þeir höfðu faðmast. Þá róaðist hún aðeins. Þegar svona gerist hugsar maður ósjálfrátt um eigið skinn. Við höfum heyrt margar sögur af fangelsisvistunum og dómsmálum í kjölfar slysa sem þessa og það er ekkert grín að lenda í svoleiðis hér. En það er allt útlit fyrir að þetta mál sé búið og við lofum Guð og þökkum fyrir það. Áfallið kom síðan eiginlega ekki fyrr en nokkrum dögum seinna. Ég var mjög langt niðri um tíma en það hjálpaði að tala við mömmu og pabba og fleiri heima. Þetta var erfiður tími fyrir okkur bæði og ekki hjálpar að við erum farin að finna fyrir mikilli þreytu svona almennt. En við ákváðum síðan að fara nokkra daga til Awasa áður en við komum hingað til Addis núna til að aðeins slappa af og það var sko sannarlega gott. Bara daginn sem við komum til Awasa leið mér betur og er bara í góðu jafnvægi núna. Við erum líka farin að hlakka til að koma heim í frí í sumar. En við erum líka þakklát fyrir að fá að búa og starfa í Woító þó það sé langt frá því að vera auðvelt en við fáum svo sannarlega að finna og upplifa nærveru Guðs og varðveislu í stóru sem smáu. Við höfum fengið að upplifa bænasvör varðandi börnin okkar núna mjög áþreifanlega. Dagbjartur Elí sem átti svo erfitt í haust og alveg fram að jólum er eins og nýtt barn, hann er orðinn svo öruggur með sjálfan sig, svo duglegur í leikskólanum og sáttur heima í Woító. Asnakú er núna hjá okkur og passar Davíð Ómar þessar tvær vikur sem við verðum í Addis. Dagbjartur Elí fer í leikskólann á morgnana og hittir svo Asnakú þegar hann kemur heim. Það að hann fer glaður í leikskólann vitandi af Asnakú hér sýnir bara hvað hann er sáttur og öruggur. Svo hleypur hann fangið á Asnakú sinni þegar hann kemur heim! Ég var búin að hafa áhyggju af Margréti Helgu undanfarið því hún grét mikið og sagðist ekki vilja fara aftur á Bingham því hún ætti enga vini og allt væri svo erfitt og erfitt að skilja. En það hefur allt gengið eins og í sögu. Það er svo gaman hjá henni í skólanum og gaman að ver með hinum stelpunum og ekkert vandamál með námið. Það er mikill léttir fyrir okkur hvað þeim líður vel og gengur vel.

30. apríl

Jæja best að reyna að klára þetta áður en við förum aftur suðureftir. Netið lá niðri hér í næstum heila viku þannig að ég hef ekkert verið að flýta mér að skrifa.

Við höfum notið þess mjög vel að vera í Addis núna í þetta skipti. Allir nokkurnvegin frískir sem hefur aldrei gerst áður í Addis ferðum. Bara eitthvað smá kvef, svo er líka ekki eins kalt núna hér. Á mánudag förum við svo til Arba Minch og þaðan áfram til Voító þar sem við verðum í um 4 vikur áður en við komum svo heim á klakann.

Ég reyni að senda lífsmark frá okkur áður en af því verður en eins og ég sagði lofa ég engu...

„Því að þín vegna býður hann út englun sínum, til þess að gæta þín á öllum vegum þínum"                    Sálm. 91:11